PORTA PORTA Says: November 22nd, 2008 at 5:51 pm
Ο κύκλος της ζωήςΗ μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι το πως τελειώνει:Μετά από χρόνια μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευθείς…. πεθαίνεις!Πιστεύω ότι ο κύκλος της ζωής είναι ανάποδος.
Πρώτα θ’ έπρεπε να πεθαίνεις (να φεύγει αυτό το κακό από την μέση).Μετά ζεις σε γηροκομείο.Μόλις γίνεις αρκετά νέος σε διώχνουν κλοτσηδόν από το γηροκομείο και πηγαίνεις στο γραφείο όπου αποκτάς αμέσως Jaguar και χρυsό Cartier.Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια έως ότου γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την συνταξιοδότηση σου.Τότε το ρίχνεις στα πάρτι, το σεξ και το αλκοόλ, και είσαι έτοιμος πια για λύκειο.Πάς στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις, δεν έχεις πια ευθύνες.Γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, επιστρέφεις στην μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα… και ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή σου με έναν οργασμό.
ΠΠ
σχόλιο σε ανάρτηση στο www.antinews.gr

Νοέμβριος 6, 2008 στο 2:29 μ.μ
Πάνος

Ρωσοπόντιοι
Σε μια λαϊκή αγορά, ένας νεαρός Ρωσοπόντιος άπλωσεμια κουβέρτα με κάτι ψιλοπράγματα για πούλημα. Απέ-ναντί του, ένας κοτοπουλάς, μόλις τον είδε, άρχισε ναβρίζει: «Τουρκόσποροι, τι θέλατε και ήρθατε εδώ; Ήρθα-τε να μας φάτε το ψωμί μας; Να φύγετε, δε σας θέλου-με». Ο Ρωσοπόντιος δεν ήξερε ελληνικά, δεν καταλά-βαινε. Φώναξε τον παππού του, που στεκόταν λίγο πιοπέρα και άγουγε. Εκείνος, ατάραχος, πλησίασε τονυβριστή και του είπε με πεντακάθαρα ελληνικά: «Άκου,παιδί μου, μια κουβέντα θα σου πω και βάλ’ την καλάστο μυαλό σου: Εάν εσύ είσαι Έλληνας, εγώ είμαιΈλλην!»
Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Έφυγα κι εγώσυγκινημένος, που αξιώθηκα ν’ ακούσω ένα τέτοιο ποίημα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
"ανάρτηση στην καλύβα"http://panosz.wordpress.com

Μποτίλια στο πέλαγος Says: November 1st, 2008 at 3:59 pm (σχόλιο στο www.antinews.gr)
Πολύ σωστή η παρατήρηση ότι η ζωή δίνει (ευτυχώς) περισσότερες ευκαιρίες. Εάν το κατανοήσουμε, τότε ίσως μπορεί να βγει το συμπέρασμα, ότι ένας από τους στόχους της ζωής είναι διαμορφωθούμε. Η φωνή του ρήματος είναι μέση. Ενεργητική και παθητική ταυτόχρονα.Για τον καθ΄ένα μας υπάρχει σημείο εκκίνησης, αλλά με βάση την εντελέχεια και προορισμός. Όχι σαν επιβεβλημένη επιλογή, αλλά σαν πρόκληση, που καλούμαστε να ανταποκριθούμε με τον τρόπο μας. Ίσως τα εφόδια μας να μην επαρκούν πάντοτε, ή συχνά. Μόνο όμως ξεπερνώντας τον εαυτό μας, μπορούμε να αναπτυχθούμε. Ο Σεφέρης μας καλεί “λίγο ακόμη να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Το ζητούμενο όμως δεν το βλέπει στην ανάγκη της επικύρωσης του εαυτού μας, αλλά στο “να δούμε τις μυγδαλιές ν΄ανθίζουν, τον ήλιο να λάμπει, τη θάλασσα να κυματίζει”. Όταν σταθούμε αντάξιοι της πρόκλησης κοινωνούμε με τη ζωή. Η πολιτική στην εποχή μας όμως επιχειρεί με εμμονή να καθαγιάσει τα όρια μας. Επιχειρεί μόνιμους ύμνους στα επιτεύγματά της, αλλά αναπαράγει την νοοτροπία της Ψωροκώσταινας. Ο προσφιλής της όρος είναι “δεσμεύσεις”. Ευνουχίζει από τον πολίτη την αφύπνιση, ότι μεταξύ υλικών δεδομένων και οράματος βρίσκεται η ελευθερία του αγώνα. Δικαιολογίες για να μην γίνει κάτι υπάρχουν άπειρες. Εκτός εάν αυτό αφορά το φαγητό, την τουαλέτα και τον ύπνο μας. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί όμως τους Δημόσιους Άνδρες από τους πολιτικάντηδες της οκάς και τους Συνειδητούς και Ενεργούς Ππολίτες από τους συνοδοιπόρους της προσαρμογής και της ηττοπάθειας; Αυτό δεν μπορεί να είναι οι ψευτοδικαιολογίες, τα φτιασιδώματα, οι κλάψες, οι χάψες, τα χάχανα, το “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Που βρίσκεται η υπεροχή ήθους του κ. Πρωθυπουργού; Στο ότι οι επόμενοι εικάζεται να είναι χειρότεροι, στα πλαίσια της συνεχούς σήψης του συστήματος; Όποιος δεν πιστεύει ότι δεν αποτελεί αυτό τη μόνη κάλυψη, ας επιχειρηματολογήσει συγκεκριμένα.Η αλλαγή των πάντων ξεκινάει από την αλλαγή της συνείδησης. Η συνθηκολόγηση με τα πεπραγμένα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αποτελεί πράξη λεβεντιάς. Το επόμενο διακύβευμα είναι η αξιοπρέπεια. Και μετά πάει λέγοντας.