Μποτίλια στο πέλαγος Says: November 1st, 2008 at 3:59 pm (σχόλιο στο www.antinews.gr)
Πολύ σωστή η παρατήρηση ότι η ζωή δίνει (ευτυχώς) περισσότερες ευκαιρίες. Εάν το κατανοήσουμε, τότε ίσως μπορεί να βγει το συμπέρασμα, ότι ένας από τους στόχους της ζωής είναι διαμορφωθούμε. Η φωνή του ρήματος είναι μέση. Ενεργητική και παθητική ταυτόχρονα.Για τον καθ΄ένα μας υπάρχει σημείο εκκίνησης, αλλά με βάση την εντελέχεια και προορισμός. Όχι σαν επιβεβλημένη επιλογή, αλλά σαν πρόκληση, που καλούμαστε να ανταποκριθούμε με τον τρόπο μας. Ίσως τα εφόδια μας να μην επαρκούν πάντοτε, ή συχνά. Μόνο όμως ξεπερνώντας τον εαυτό μας, μπορούμε να αναπτυχθούμε. Ο Σεφέρης μας καλεί “λίγο ακόμη να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Το ζητούμενο όμως δεν το βλέπει στην ανάγκη της επικύρωσης του εαυτού μας, αλλά στο “να δούμε τις μυγδαλιές ν΄ανθίζουν, τον ήλιο να λάμπει, τη θάλασσα να κυματίζει”. Όταν σταθούμε αντάξιοι της πρόκλησης κοινωνούμε με τη ζωή. Η πολιτική στην εποχή μας όμως επιχειρεί με εμμονή να καθαγιάσει τα όρια μας. Επιχειρεί μόνιμους ύμνους στα επιτεύγματά της, αλλά αναπαράγει την νοοτροπία της Ψωροκώσταινας. Ο προσφιλής της όρος είναι “δεσμεύσεις”. Ευνουχίζει από τον πολίτη την αφύπνιση, ότι μεταξύ υλικών δεδομένων και οράματος βρίσκεται η ελευθερία του αγώνα. Δικαιολογίες για να μην γίνει κάτι υπάρχουν άπειρες. Εκτός εάν αυτό αφορά το φαγητό, την τουαλέτα και τον ύπνο μας. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί όμως τους Δημόσιους Άνδρες από τους πολιτικάντηδες της οκάς και τους Συνειδητούς και Ενεργούς Ππολίτες από τους συνοδοιπόρους της προσαρμογής και της ηττοπάθειας; Αυτό δεν μπορεί να είναι οι ψευτοδικαιολογίες, τα φτιασιδώματα, οι κλάψες, οι χάψες, τα χάχανα, το “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Που βρίσκεται η υπεροχή ήθους του κ. Πρωθυπουργού; Στο ότι οι επόμενοι εικάζεται να είναι χειρότεροι, στα πλαίσια της συνεχούς σήψης του συστήματος; Όποιος δεν πιστεύει ότι δεν αποτελεί αυτό τη μόνη κάλυψη, ας επιχειρηματολογήσει συγκεκριμένα.Η αλλαγή των πάντων ξεκινάει από την αλλαγή της συνείδησης. Η συνθηκολόγηση με τα πεπραγμένα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αποτελεί πράξη λεβεντιάς. Το επόμενο διακύβευμα είναι η αξιοπρέπεια. Και μετά πάει λέγοντας.